پاکترین سرشت

پشت خرمن های گندم

لای بازوهای بید

آفتاب گرم کم کم رو نهفت

بر سر گیسوی گندم زارها

بر فراز سینه ی پر بار دشت

بوسه ی بدرود تابستان شکفت

از تو بود ای چشمه ی جوشان تابستان گرم

گر به هر سو خوشه ها جوشید و خرمن ها رسید

از تو بود از گرمی آغوش تو

هر گلی خندید و هر برگی دمید

این همه شهد و شکر از سینه ی پر شور توست

در دل ذرات هستی نور توست

مستی ما از طلائی خوشه ی انگور توست

راستی را بوسه ی تو بوسه ی بدرود بود؟

بسته شد آغوش تابستان؟

خدایا

زود بود!

(فریدون مشیری)